|
|
|
|
HK20106234
|
Hoe het begon...
Ergens in de maand juli 2003, was ik aan het babysitten en stond in de tuin de kinderen in het oog te houden, toen er opeens iets langs mijn benen streek, een klein zwart-wit katje (het evenbeeld van het gekende merk Felix) had besloten dat ik het nodig had en kronkelde lustig rond mijn benen. De kinderen vonden dit heel grappig, we doopten het Felix. Hij kon niet bij het gezin blijven, dus nam ik hem maar mee naar huis.
’s Avonds ging ik naar de dierenarts om te zien of alles met Felix in orde was. De dierenarts wist me te vertellen dat het geen kater maar een poesje bleek te zijn. Dus doopte ik haar Felientje, de dierenarts moest er goed om lachen. Felientje bleek wel heel dominant te zijn, van schootzitten of aaien was er geen sprake van want anders je had een krab of beet zitten. Was ze aan het spelen (dit was echt raar, ze nam haar bolletje wol, ging ermee bovenaan de trap staan en liet het naar beneden vallen, ze vloog erachter en begon weer van voor af aan, ik mocht niet eens mee doen!) bleef ze ook spelen tot ze erbij neerviel.
Ze was juist 6 maanden oud en gesteriliseerd en mocht met haar buurvriendjes gaan spelen in de tuin, echt leuk … tot op maandag 23 februari 2004, ze kwam niet naar huis, ik heb lopen roepen, maar alleen de buurvriendjes kwamen op mijn
geroep af, … en ja daar lag ze aan de kant van de weg een paar meter van huis af.
Mijn ouders zijn haar komen halen om haar in hun tuin een laatste rustplaats te geven. Toen zij aankwamen, zaten de buurvriendjes van Felientje op de vensterbank, toeval was dat hun baasje onverwacht gestorven was en zij hadden nog geen nieuwe thuis gekregen. Mijn vader deed gewoon de voordeur open, de twee konden niet vlug genoeg naar binnen wandelen.
De kater ging onmiddellijk midden op de zetel liggen en de poes kwam rond mijn benen hangen om me te troosten.
’s Avonds ging ik naar de dierenarts om te zien of alles met Felix in orde was. De dierenarts wist me te vertellen dat het geen kater maar een poesje bleek te zijn. Dus doopte ik haar Felientje, de dierenarts moest er goed om lachen. Felientje bleek wel heel dominant te zijn, van schootzitten of aaien was er geen sprake van want anders je had een krab of beet zitten. Was ze aan het spelen (dit was echt raar, ze nam haar bolletje wol, ging ermee bovenaan de trap staan en liet het naar beneden vallen, ze vloog erachter en begon weer van voor af aan, ik mocht niet eens mee doen!) bleef ze ook spelen tot ze erbij neerviel.
Ze was juist 6 maanden oud en gesteriliseerd en mocht met haar buurvriendjes gaan spelen in de tuin, echt leuk … tot op maandag 23 februari 2004, ze kwam niet naar huis, ik heb lopen roepen, maar alleen de buurvriendjes kwamen op mijn
geroep af, … en ja daar lag ze aan de kant van de weg een paar meter van huis af.
Mijn ouders zijn haar komen halen om haar in hun tuin een laatste rustplaats te geven. Toen zij aankwamen, zaten de buurvriendjes van Felientje op de vensterbank, toeval was dat hun baasje onverwacht gestorven was en zij hadden nog geen nieuwe thuis gekregen. Mijn vader deed gewoon de voordeur open, de twee konden niet vlug genoeg naar binnen wandelen.
De kater ging onmiddellijk midden op de zetel liggen en de poes kwam rond mijn benen hangen om me te troosten.
Romeo en Evelientje
Zo ben ik voor een tweede keer geadopteerd door poezen. Ik heb ze Romeo en Evelientje genoemd, schatten van katten, zoveel liefde en vriendschap.
Mei 2007 is Evelientje op haar nachtelijke wandeling niet meer teruggekomen, ze werd door de buren gevonden. Romeo liet me niet meer met rust, hij miste zijn zusje zo erg, dat ik besloot een ander speelkameraadje voor hem te zoeken.
Door een foto op een kalender was ik gefascineerd geraakt in een poes met pluisjes aan z’n
oren, het bleek een Maine Coon te zijn.
Door te surfen op het internet voor informatie ben ik veel te weten gekomen, en mijn besluit stond vast, ik wilde een Maine Coon. Ondertussen had ik Romeo op allerlei ziektes laten testen, want ik wilde geen besmettingen in huis hebben.
Alle testen waren negatief: negatief op leukemie en kattenaids. Wat een opluchting, het groen licht was gegeven.
Na een lange zoektocht ben ik bij een Cattery in Strijen (Nederland) terecht gekomen, Cattery La Cacilly.
Daar vond ik een klein, blauw zilver tabby poesje, dat heel nieuwsgierig was. Dat werd ze dan: Saphira La Cacilly.
Op 30 juni 2007 mocht ik haar naar huis meenemen. Romeo daagde haar onmiddellijk uit voor een spelletje, maar daar was ze nog niet geïnteresseerd in, ze wilde eerst haar nieuwe thuis goed verkennen.
Ondertussen zijn we al een paar jaar verder….
Ons moto luidt als volgt:
Een kat adopteert jou voor het leven…
Een kat neemt de meeste beslissingen …
Een kat komt altijd wanneer zij er zin in heeft…
En ja, wij zullen altijd hun bedienden zijn!
Mei 2007 is Evelientje op haar nachtelijke wandeling niet meer teruggekomen, ze werd door de buren gevonden. Romeo liet me niet meer met rust, hij miste zijn zusje zo erg, dat ik besloot een ander speelkameraadje voor hem te zoeken.
Door een foto op een kalender was ik gefascineerd geraakt in een poes met pluisjes aan z’n
oren, het bleek een Maine Coon te zijn.
Door te surfen op het internet voor informatie ben ik veel te weten gekomen, en mijn besluit stond vast, ik wilde een Maine Coon. Ondertussen had ik Romeo op allerlei ziektes laten testen, want ik wilde geen besmettingen in huis hebben.
Alle testen waren negatief: negatief op leukemie en kattenaids. Wat een opluchting, het groen licht was gegeven.
Na een lange zoektocht ben ik bij een Cattery in Strijen (Nederland) terecht gekomen, Cattery La Cacilly.
Daar vond ik een klein, blauw zilver tabby poesje, dat heel nieuwsgierig was. Dat werd ze dan: Saphira La Cacilly.
Op 30 juni 2007 mocht ik haar naar huis meenemen. Romeo daagde haar onmiddellijk uit voor een spelletje, maar daar was ze nog niet geïnteresseerd in, ze wilde eerst haar nieuwe thuis goed verkennen.
Ondertussen zijn we al een paar jaar verder….
Ons moto luidt als volgt:
Een kat adopteert jou voor het leven…
Een kat neemt de meeste beslissingen …
Een kat komt altijd wanneer zij er zin in heeft…
En ja, wij zullen altijd hun bedienden zijn!
